Her Nefes Verişte

Uzun yıllardır spor hayatımın bir parçası. Ona göre gününü planlayan, etkinliklerini spor rutinine göre ayarlayacak kadar egzersiz bağımlısı biriyim. Ama onda bile farketmediğim, aslında bana yarar sağlayacak çok ufak bir ayrıntıyı hiç görmemişim.

Geçen yazıda bahsettiğim, öz sevgi sürecinde hayatıma giren deneyimlerde (meditasyon,yoga,ritüeller bla bla bla...) hep aynı başlangıç cümlesi karşıladı beni. "3 derin diyafram nefesi ile başlıyoruz." evet bu kadar basit ama bir o kadar da zor olan, çabasız yaşam rutinimiz meğer her olayın başlangıcıymış.
O yüzden yazının başında spor ile giriş yaptım. Bunca zaman egzersiz esnasında da nefes alışverişlerinin önemini ve etkisini elbet çok iyi biliyordum. Fakat ruhsal-zihinsel yatıştırma ve duyguyu yetiştirme anlamında bu kadar etkili olacağını bir yerden ucu bana dokununca kavradım.

5 dakikada ne kadar gevşettiğini, çaba harcamadan bedeni, zihni rahatlatma etkisini, tüm gerginliği aldığını ve dahası. Doğal bir ağrı kesici -nefes-.

Bazen an geliyor; zorluyor, acıtıyor, zihninin kıpırlığı içinde seni yaralayacak eski ya da yeni olumsuz düşüncelerin, yargıların üşüştüğünde bir derin alış ve iç yanması ile ooohhh deyiş.
İşte bu süreçteki sınavı da bu oluyormuş insanın. Onları yenmek, sadece bir oh ile hepsini bertaraf edebilmek.

Ama oluyor.. Çok da güzel gidiyor. Birbirimize alıştık. İltifatlar ediyoruz, gülüyoruz, sarılıyoruz, gaz veriyoruz, hayal kuruyoruz BEN VE BEN.